چون می‌گذرد، غمی نیست.

کاش قدر داشته هایم را بیشتر بدانم! چه فرقی می‌کند همکار نمک روی زخم می‌پاشد و زحمات من را (خیلی هم حق به جانب) به پای مستندات تحویلی خودش می‌گذارد. تا بوده، همین بوده و تا ابد هم می‌ماند. امروز که پسته خان بخاطر مرافعه وسط گاندی زانوی غم بغل گرفت، فهمیدم دنیا ارزش اشک و غصه عزیزانم را ندارد. همین که خانواده از یک بسته نان ناقابل و چهار تا شیر کم چرب یا پاستای دودی برند مانا خوشحال می‌شوند، صد که نه، هزاران بار می‌ارزد به ترفیع یا به به و چه چه یالقوزهای منبع